Βήματα νόστου

Ανηφορίζοντας στα Κουγελέικα

κάποτε μουλάρια υπήρχαν δέκα

τώρα με ρόδα και πατίνι

ανεβαίνεις προς το Βεσίνι.

Στην κρύα βρύση στέκεις

δροσιάς όνειρα πλέκεις

κι όσο πλησιάζεις

αναζητάς, τρομάζεις.

Οι δρόμοι  γεμάτοι βάτα

παντού αγκάθια αφράτα

παλιά ήταν τα περιβόλια

της άνοιξης αραξοβόλια.

Λάστιχα γέμισαν τα ρυάκια

νερόφιδα τ’ αυλάκια

σπίτια ορθάνοιχτα, αδειανά

καλύβια έρημα μεσημβρινά.

Κείτονταν κι η εκκλησιά

μονάχη είσαι Παναγιά

στο προαύλιο στέκεσαι ολημερίς

του νόστου επισκέπτες καρτερείς .

Απόσκιο πλάκωσε νωρίς

και φέτος ο χειμώνας βαρύς

δεν θ’ ακουστούν πουλιά

μόνο των γερόντων ουρλιαχτά.

Βεσίνι ! Τόπος ιερός

από αναμνήσεις υγρός

κάθε πέτρα και σκαλί

γέλιο, δάκρυ ως το πρωί.

Β.Κ. (Μ.Α). 2019-05-31