Κουβέντες σοφές

Πρωί – πρωί , πριν βγει ο ήλιος και πυρώσει

μονοπάτι διάβαινα, με ανήφορο το ‘χαν στρώσει

πριν φτάσω στην πρώτη κορυφή, την ξυλογαϊδάρα

τρέμουλο και σύγκρυο μ’ έπιανε, γιατί είχε αντάρα.

Παιδιά κοιμόντουσαν καταμεσής στο δρόμο

ποτέ τους δεν φοβόντουσαν τον αγρονόμο

ο Δήμος  θυμάμαι, ο Γιάννης κι ο Λάκης

κάτω από βράχους τους έβρισκα πολλάκις.

Ένα από εκείνα, θυμάμαι, τα πρωινά

κουρασμένη εμφανίζομαι από μακριά

κατάχαμα να κείτεται πουκάμισο, βλέπω μπλε

ποιος να’ ναι άραγε κάτω απ’ τον μπερέ.

Σημασία δεν δίνω, προσπερνώ και φεύγω όπως-όπως

πιο πέρα σκέφτομαι, κάποιος κοιμάται ποικιλοτρόπως

πίσω γυρίζω, πλησιάζω κοντά  και τι να δω:

ο Τελόγιαννης κοιμάται πέραν τις οχτώ.

Σήκω Γιάννη, μόνα τους τα γίδια παράτησες

τις ορμήνιες  του πατέρα σου παράκουσες

Σαν γλεντάς τη νύχτα , σπίτι να γυρνάς μετά τις έξι

μην τυχόν και παραπατήσεις , να προλάβει να φέξει.

Σαν βγαίνει ο ήλιος στου παπά το κλήμα

συνεχίζει ο Τέλης , Τότε θα ‘ναι κρίμα

στ’ αλωνάκι , στα βράχια η σελήνη σαν φτάσει

το παιδί σου με ζήλο θα έχει τον ύπνο ξεπεράσει.

Σοφές κουβέντες , όλο περίσκεψη κι υπομονή

ποιος τις άκουγε τότε με προσοχή

σαν ο Τέλης έφυγε για ταξίδι δίχως γυρισμό

τότε ο Γιάννης στοχάζεται με μαρασμό.

Ο παπάς της Δίβριτσας στο χαιρετισμό του,

το είπε ευκρινώς

απόγονο πίσω του άφησε ο Τέλης, το Γιάννη,

τίμιος και σωστός

τα σκήπτρα θέλει να του δώσει

κερί και λάδι να πιστώσει

ξέρει πως έχει κτήμα με ελιές

παραδίπλα στις πορτοκαλιές

ένα μπουκάλι λάδι τη χρονιά

θα δίνει σε κάθε εκκλησιά.

Β.Κ. (Μ.Α). 2019-06-08