Πρωτόλεια σχολικά χρόνια

Οχτώ η ώρα καθημερινά

χτυπούσε η καμπάνα

ειδοποιούσε όλα τα παιδιά

μην κάνουνε κοπάνα.

Πηδούσε ο Πάκης  τα σκαλιά

τρέχοντας να πάει σχολείο

εγώ καθόμουν στην ποριά

ονειρευόμουν ξύλινο θρανίο.

Ο Γιουτσόγιαννης πίσω του θαρρώ,

του τσεκουλογιώργη η Μαρία,

του Τσεκουλόγιαννη  η Λενιώ

αμέριμνη στη γεωγραφία.

Του Σπηλιάκου τα παιδιά

ξεχνούν την μπάλα της παρέας

νυστάζει στου Φώτη τα σκαλιά

του Αρίστου ο Αντρέας.

Η Βάσω του Γάτσιου κι η Μαρία

φωνάζουν την Πηνιώ

όπου μονάχη κάθεται σε μια γωνία

το Γιώργη καρτερεί θαρρώ.

Ο Περικλής του Παναγή

ετούτη τη χρονιά είναι τιμωρημένος

το Πάτερ Υμών να λέει κάθε πρωί

καθότι ο βαθμός του βρέθηκε αλλαγμένος.

Ο δάσκαλος στην πόρτα καρτερεί

συλλέγει τα ξύλα ένα- ένα

η σόμπα στο βάθος ψυχορραγεί

των παιδιών τα χέρια παγωμένα.

Απ’ το τζάμι κοιτάζει αγέρα και βροχή

που δεν λένε να ησυχάσουν

το νου του δεν έχει στην προσευχή

τα κεραμίδια σκέφτεται, θα σπάσουν.

Χιόνι πολύ, προβλέπεται από νωρίς

κι αυτή η βαρυχειμωνιά

τσουχτερό κάνει το κρύο εξ’ αρχής

θα’ χουμε δύσκολη η χρονιά . 

Β.Κ. (Μ.Α). 2019-05-14