Δια- πίστωση

Γιάννη τον λέν’ τον πρώτο-γιο

του Τέλη το καμάρι

όπου ολημερίς κράταγε θαρρώ

την γκλίτσα του με χάρη.

Από μικρός τα γίδια λάτρευε

και ακόμη συνεχίζει

καθώς πηγαίνει στο χωριό

του Δήμου το κοπάδι σελαγίζει

Αχλάδες, προσήλιο, γούπατα

θυμάται τα παιδικά του χρόνια

δρασκελίζοντας τη ρεματιά

φτάνει και στ’ Αγγελέικα αλώνια.

Του Γιαννακάρη το Θοδωρή

ήλπιζε κάθε φορά να συναντήσει

στο ξεροσακούλι και στα γουβιά

τα νέα της Γορτυνίας να του εξιστορήσει.

Μ’ ένα σάλτο, στου Γιάννη τ’αλώνι,

στο διάσελο, στον Ντέρτη βρισκόταν

στη χότσα και στους Μπαρμπούς,

τα γίδια του να στρέψει ονειρευόταν.

Στο διασελάκι του Καρυδόγιαννη

κρεμούσε το ταγάρι

στης μούσγας το δροσερό νερό

κορύτες έφτιαχνε με χάρη.

Τα πρόβατα να πιούν νερό

τα γίδια να ξεδιψάσουν

σαν πάρουν τον ανήφορο

στην πέρα- Ράχη να φτάσουν.

Στο δέντρο του Σταύρου, στις Αχλάδες

τη στρούγκα του είχε ετοιμάσει

με ζήλο πρωί και βράδυ άρμεγε

φρέσκο τυρί να δοκιμάσει.

Κατηφορίζοντας α’ το Στήλο στην τσελεκωνιά ,

το λιβάδι του Αη- Λια θωρούσε

στο τσιουρούμπι να πάρει ανάσα, κάθεται

τα κουδούνια ν’ ακούσει καρτερούσε.

Β.Κ. (Μ.Α).     2019-05-19