Θρυμματισμένοι κόποι

Στη σκιά των στίχων μου ταξιδεύω
δίχως σταθερή πυξίδα στο χάρτη

κωπηλατώντας μια ξύλινη βάρκα

φτάνω σε αδιέξοδο του χρόνου μονοπάτι.

Δαμάζω τα κύματα ένα προς ένα

όνειρα ανακαλύπτω τσαλακωμένα

νήματα σκότους θυμίζουν τεντωμένα.

Και εκεί που παλεύω τα μάγια να λύσω

μια γοργόνα έρχεται ξωπίσω

μακριά φύγε, μου λέει, απ’ αυτά τα μέρη

μην περιμένεις να ‘ρθει πάλι καλοκαίρι.

Δεν είναι αλήθεια, της ψιθυρίζω

εκλογές έχουμε και ελπίζω

όλα μπορούν να τεθούν σε λειτουργία

ο κρατικός μηχανισμός δεν θα ‘χει απεργία.

Μην αυταπατάσαι παιδί μου,

δακρυσμένη συνεχίζει

εδώ όποιος την τύχη του αναζητά

φοβάμαι άδικα ελπίζει

όλοι κοιτούν την τσέπη τους πως θα γεμίζουν

τους κόπους σου στα θρανία θρυμματίζουν.

 Β.Κ. ( Μ.Α. ) 2019 / 07/ 02  Μ.Α.